Św. Jan Boży

Niewiele wiemy o jego młodości. Jan Cidade (1495–1550) został porwany bądź uciekł w wieku 8 lat z domu w rodzinnym Montemor- -o-Novo, niedaleko Evory w Portugalii. Wychowywał się w Oropesie (Hiszpania) w domu wiejskiego ekonoma. Po blisko 20 latach zdecydował się porzucić przybraną rodzinę i wstąpił do wojska jako ochotnik. Wziął udział w wojnie hiszpańsko-francuskiej. Usunięty karnie ze służby, po kilku latach znów się zaciągnął do wojska i trafił na Węgry, aby walczyć z Turkami.
Po powrocie z dalekiej wyprawy wojennej postanowił odwiedzić – po 30 latach – swoje rodzinne strony. Dowiedział się wówczas tragicznej prawdy o losie swoich rodziców. Po jego zniknięciu matka zmarła ze zgryzoty, a ojciec – straciwszy i syna, i żonę – udał się do Lizbony, gdzie wstąpił do klasztoru franciszkanów i tam dożył swoich dni.
Próbując uciec przed wyrzutami sumienia, Jan wyjechał do Afryki, do Ceuty. Najął się do katorżniczej pracy przy budowie fortyfikacji. Później – z nakazu swego spowiednika – wrócił do Hiszpanii i trafił do Grenady.
Pod wpływem kazania wygłoszonego przez św. Jana z Ávili 20 stycznia 1537 r. w sanktuarium św. Sebastiana doznał głębokiej przemiany wewnętrznej, która czasowo zaprowadziła go do szpitala dla psychicznie chorych. Doświadczył tam brutalnych metod, jakie wówczas powszechnie stosowano wobec osób z zaburzeniami psychicznymi. Nie skarżył się jednak, za to z dużą ofiarnością stawał w obronie swoich towarzyszy niedoli. Doznane cierpienia sprawiły, że dojrzewała w nim decyzja o założeniu własnego szpitala, w którym chorzy byliby godnie traktowani.
Udało mu się za wyżebrane pieniądze kupić dom, który zamienił w szpital, nazwany zakładem miłosierdzia. Zaapelował wtedy do lekarzy, aby odwiedzali tam osoby chore i kalekie. Robili to za darmo. Prosił o pomoc także kapłanów, aby leczyć zarówno dusze, jak i ciała swoich podopiecznych. Opiekował się również sierotami, ludźmi starymi, bezdomnymi, ubogimi i wędrowcami.
Jan Cidade nie był ani kapłanem, ani zakonnikiem, ale zgłosił się do biskupa Grenady, zobowiązując się do poświęcenia swego życia ludziom dotkniętym przez los. Wraz z dwoma pierwszymi ochotnikami przywdział habit ze znakiem krzyża, a gdy zjawili się następni kandydaci, zrodziły się początki zakonu szpitalnego, zwanego „dobrymi braćmi”, od czego pochodzi nazwa „bonifratrzy”. Miejscowy arcybiskup nadał założycielowi przydomek „Jana Bożego” i takim go znamy. W 1572 r., 22 lata po śmierci Jana, zakon ten został zatwierdzony przez papieża Piusa V.