Ministrantem być

Słowo „ministrant” pochodzi od łacińskiego ministrare, co oznacza „służyć, posługiwać i pomagać”. W wielkim skrócie ministrant to „sługa”, a jego pierwowzorem był młody Samuel, który przebywał w sanktuarium w Szilo (1 Sm 2, 11). Dorastający u boku Helego chłopiec pełnił posługi wobec Pana, a Pan upodobał go sobie i „nie pozwolił upaść żadnemu jego słowu na ziemię”. Dziś ministrant to osoba posługująca w liturgii, najczęściej w czasie sprawowania Eucharystii, ale także nabożeństw poza Mszą św.
„W Liturgicznej Służbie Ołtarza jesteśmy od ponad 30 lat” – mówi mój 40-letni mąż Paweł, lektor, i uśmiecha się do swojego przyjaciela, z którym połączyła ich wspólna służba przy ołtarzu. „Zaczynaliśmy jako dzieci – dodaje o 6 lat starszy Jacek – a teraz pałeczkę po nas przejmują nasi synowie”. Obok w białych komżach stoi dwóch chłopców – mają po 10 i 11 lat. Janek i Mateusz mrugają do mnie porozumiewawczo, a na pytanie, dlaczego służą przy ołtarzu, mój syn odpowiada: „Tak trzeba, mamo, po co pytasz”. Dla nich wzorem byli ojcowie. Na podstawie ich opowieści i doświadczeń zbudowali sobie świat wartości, w którym nie było miejsca na jakiekolwiek wątpliwości. To ja zastanawiałam się, czy będzie im łatwo wytrzymać w swoich postanowieniach, czy nikt nie powie im złego słowa lub nie wyśmieje „planów ołtarzowych”. Teraz wiem, że ci mali chłopcy mają mocniejszy kręgosłup moralny od niejednego dorosłego, i rozpiera mnie duma, gdy ich obserwuję.
Służba ministrancka wiąże się z pewnego rodzaju powołaniem, z satysfakcją z czasu spędzonego przy ołtarzu, w bliskości z Bogiem. Ważna jest również rola opiekuna, który podtrzymuje ministrancką gorliwość, i uczestniczenie w życiu kościelnym, jak i w pozakościelnych zajęciach w ramach wspólnoty (choćby – jak mówią sami ministranci – w „sobotnim harataniu w gałę”). Na takie wsparcie ze strony księży trafili zarówno wyżej wymienieni ojcowie, jak i ich synowie.
Ceremonia
„Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie; nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże” (Mk 10, 14). Droga do służby przy ołtarzu trwa rok. To czas kandydackich spotkań z doświadczonymi ministrantami i lektorami oraz opiekującym się nimi kapłanem. Dzieci uczą się kościelnej ogłady, poznają całą liturgiczną oprawę i nowy zestaw pojęć kościelnych. Cingulum, patena, akolitki czy trybularz – żaden termin nie może być pominięty. Nawet odpowiedni dźwięk gongu i dzwonków wymaga stosownej precyzji i opanowania. Moja młodsza córka od razu potrafi wyczuć ministrancki błąd, gdy nie zgadza się liczba dźwięków w czasie obrzędów eucharystycznych. Potem pora na uroczyste pasowanie na ministranta, przyodzianie komży i kołnierzyka. To niezwykle ważna uroczystość dla młodych adeptów sztuki liturgicznej, ale i dla całych rodzin, z dumą wpatrzonych w małych rycerzy ołtarza.
Podczas mszy udział ministrantów przypomina misterny ceremoniał, któremu towarzyszy powaga i spokój. To jak teatralny spektakl, w którym role są idealnie wyreżyserowane. Nawet mimika twarzy powinna sugerować skupienie i zadumę.