Warto…

Przyszły papież Leon XIV w wywiadzie udzielonym w 2023 r. mówił o posłudze biskupa, że najważniejsze to: „przekazać piękno wiary, piękno i radość z poznania Jezusa”. Podobnie brzmią słowa prefekta Dykasterii ds. Duchowieństwa wypowiedziane w wywiadzie rzece Lazzaro You Heung-sik. Blask ze Wschodu: „Potrzebujemy odwagi duszpasterstwa misyjnego, starającego się docierać do ludzi naszych czasów z radością Ewangelii”.
Kardynał Lazzaro w rozmowie z ks. Francesco Cosentinem opowiada o swojej drodze do powołania i o tym, jak doświadczenia życiowe wpływają na sposób sprawowania przez niego posługi. To zarazem opowieść o Kościele koreańskim, którego dynamika jest inna od Kościołów europejskich.
Lazzaro You Heung-sik urodził się w trakcie wojny koreańskiej w ubogiej rodzinie. Uczęszczał do szkoły im. św. Andrzeja Kim Taegona i to doprowadziło go do przejścia na katolicyzm. Szybko podjął decyzję o wstąpieniu na drogę do kapłaństwa. W kolejnych latach był związany z ruchem Focolari, pełnił funkcję rektora seminarium, biskupa diecezji Daejeon, a wreszcie prefekta Dykasterii ds. Duchowieństwa (od 2021 r.).
Kardynał wspomina m.in. o pierwszym kryzysie w seminarium czy o płynącej z młodego, gorącego serca deklaracji, że chętnie odda życie za Jana Pawła II, i dysonansie, gdy ten wydał decyzję, z którą młody kapłan i jego koledzy się nie zgadzali. Z wywiadu przebija głęboka wiara kardynała i przekonanie o potrzebie dialogu oraz komunii we wspólnocie. Opowiada on, że to właśnie chrześcijaństwo pomogło przełamać hierarchiczność i silne podziały społeczne w kulturze koreańskiej, i przedstawia swoją wizję kapłaństwa w XXI w.: „ostatecznym celem naszego życia nie jest osiągnięcie kapłaństwa i po prostu bycie księdzem, ale odwaga i radość wybierania Jezusa każdego dnia”.

MAGDALENA ORAŃSKA

Ukryty wśród malowniczych krajobrazów Pogórza Izerskiego, w niewielkiej miejscowości Brunów nieopodal Lwówka Śląskiego, znajduje się jeden z najpiękniejszych zespołów pałacowo-parkowych na Dolnym Śląsku – Pałac Brunów. Ta niezwykła rezydencja łączy w sobie urok historycznej architektury, harmonię natury oraz atmosferę luksusu i spokoju. Z każdym rokiem przyciąga coraz więcej turystów, par młodych i miłośników zabytków.
Historia Pałacu Brunów sięga XVIII w. Pierwsza wzmianka o posiadłości pochodzi z 1750 r., kiedy to barokowy dwór został wzniesiony przez rodzinę von Winterfeld. W kolejnych dziesięcioleciach pałac wielokrotnie zmieniał właścicieli – przez jego mury przewinęły się wpływowe rody arystokratyczne i bogaci przemysłowcy, co znajduje swoje odbicie w rozbudowie i zmianach architektonicznych. W XIX w. posiadłość przeszła gruntowną przebudowę w stylu klasycystycznym, która nadała jej obecny, reprezentacyjny charakter. Dodano wtedy m.in. charakterystyczny portyk z kolumnami oraz rozległy taras z widokiem na ogród.
Zespół pałacowy składa się z kilku budynków: głównego pałacu, oficyny, powozowni i zabudowań gospodarczych. Wokół rozciąga się zadbany park krajobrazowy w stylu angielskim, z romantycznymi alejkami, stawami i starodrzewem, zachęcający do spacerów i kontemplacji przyrody. Wśród licznych pomników przyrody znajdują się ponaddwustuletnie dęby i lipy.
Po II wojnie światowej, podobnie jak wiele innych dolnośląskich rezydencji, pałac został znacjonalizowany. Przez dekady popadał w ruinę, pełniąc funkcje magazynowe i rolnicze, aż w końcu niemal całkowicie zatracił swój dawny blask. Dopiero w 2004 r. rozpoczęła się pieczołowita renowacja całego zespołu. Prace trwały kilka lat i objęły nie tylko rekonstrukcję elewacji oraz wnętrz, lecz także rewitalizację parku.