Maria Goretti

Rodzice jej: Alojzy i Assunta Carlini przynieśli dziecię do chrztu świętego w dniu urodzin. Jako sześcioletnie dziecko otrzymała sakrament bierzmowania, a 29 V 1902 r. przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej. Kiedy miała 10 lat, umarł jej ojciec. Marysia pocieszała mamę: „Odwagi, mamusiu! Bóg nas nie opuści!”. Pobożne dziewczę brało często różaniec do rąk, modląc się o spokój duszy ojca, pomagając matce i opiekując się rodzeństwem.
Dom Gorettich zajmowała także rodzina Serenellich – ojciec z synem. Aleksander Serenelli miał 18 lat, kiedy zapłonął ku Marii przewrotną żądzą. Zaczął ją też coraz mocniej napastować, grożąc jej nawet śmiercią. Dziewczę umiało się zawsze skutecznie uwolnić od napastnika, ratując się ucieczką i omijając go.
Latem, 5 VII 1902 r. obie rodziny były zajęte zbieraniem bobu. Maria została w domu i obserwowała pracowników.
Zauważył ją Aleksander. Pod pretekstem, że musi wyjść na chwilę, udał się do domu i siłą wciągnął dziewczę do kuchni. Usiłował ją zmusić do grzechu. Kiedy zaś Maria stawiła mu gwałtowny opór, rozjuszony wyrostek chwycił nóż i zaczął nim atakować dziewczynę. Powracająca z pracy rodzina znalazła Marię już w stanie agonii.
Natychmiast odwieziono ją do szpitala, gdzie zaopatrzona świętymi sakramentami zmarła 6 VII 1902 r. Przed śmiercią darowała winę swojemu zabójcy. Lekarze stwierdzili, że miała na ciele 14 ran.
Dziewczę miało królewski pogrzeb. Wzięło w nim udział wiele tysięcy ludzi, setki kapłanów i biskup. W roku 1935 rozpoczął się proces kanoniczny Marii. 27 IV 1947 r. papież Pius XII zaliczył ją uroczyście w poczet błogosławionych, a 24 VI 1950 r. – do chwały świętych. Zarówno w beatyfikacji, jak i w kanonizacji własnej córki miała szczęście uczestniczyć matka.
W dniu kanonizacji papież mówił: „Życie tego prostego dziewczęcia […] godne jest nie tylko nieba, ale też godne, aby z podziwem i czcią spojrzeli nań ludzie nam współcześni. Niech uczą się ojcowie i matki, jak starannie w prawości, świętości i męstwie należy wychowywać powierzone im przez Boga dzieci; jak kształtować według zasad religii katolickiej, aby gdy staną kiedyś wobec próby, potrafiły z Bożą pomocą wyjść z niej zwycięskie, nietknięte i nieskażone. Niechaj uczą się wesołe dzieci, niech uczy się odważna młodzież, że nie wolno haniebnie ulegać urokom zwodniczych wad, złudnym i krótkotrwałym przyjemnościom, ale raczej, choćby w trudach i wyrzeczeniu, wytrwale zmierzać ku doskonałości chrześcijańskiego życia” (Liturgia Godzin, t. III, s. 1302–1303).