Moja Niedziela

Świętość
Świątynia jest z definicji miejscem przeznaczonym dla świętości. Udając się do niej, można słusznie oczekiwać doświadczenia sacrum. Jezus, wchodząc do domu Ojca, spodziewa się spotkania ze świętością. Jakże musi być rozczarowany doświadczeniem, w którym Bóg jawi się dla wielu jedynie jako skromny dodatek do życia.

Świątynia
W odpowiedzi na prośbę o znak, którym mógłby się wylegitymować, okazując prawo do dopominania się świętości od przebywających w świątyni, Jezus odkrywa inną rzeczywistość Domu Bożego. Jest nim On sam, a także każdy człowiek. Fakt ten w sposób oczywisty sugeruje święte traktowanie siebie poprzez przyznawanie Bogu najważniejszego miejsca w życiu.

Misja
Gorliwość Jezusa wynika bezpośrednio z Jego misji. Jest nią uświęcenie każdej osoby przez dostrzeżenie i wyeksponowanie obecnego w człowieku Bożego Ducha. Słusznie zatem domaga się On świętego traktowania miejsca przez uświęcenie obecnych w nim ludzi.

Jesteśmy świątynią Ducha Świętego. Właściwe podejście do tej prawdy zawsze będzie się przekładać na godziwą postawę w świętych miejscach.

Zobaczyć Jezusa
Jezus znany był między innymi z tego, że dokonał wskrzeszeń. Jego cudotwórcza działalność przysporzyła mu popularności. Czynił życie ludzi lepszym. Można domniemywać, że oprócz ciekawości to właśnie chęć lepszego życia przyciągała do Jezusa podróżnych – także tych z odległych krain.

Obumierania
Chrystus głosi dość dziwną dla słuchaczy tezę: kto chce zachować życie, ten je straci. Wskazuje na konieczność umierania dla wydania stokrotnych plonów. Taki pogląd wprawia w zakłopotanie: jak można jednocześnie stracić coś i to samo zyskać?

Królestwo Jezusa
Jezus kreśli wyraźną granice pomiędzy „tym światem” a swoim królestwem. Podobnie jest z życiem. Ograniczenie spojrzenia na życie wyłącznie do „tego świata” może powodować zatracenie życia wiecznego. Odwrotnie: obumarcie dla tego świata (spojrzenie ku wieczności) daje nadzieję na zmartwychwstanie z Chrystusem.

Powagę słów Jezusa podkreśla Ojciec. Czy nasze serca są otwarte na Jego wołanie?

Próba Abrahama
Abraham nie wiedział, że jego niespełnioną próbę złożenia w ofierze Izaaka wypełni sam Bóg, ofiarując swojego Syna, a drewnem pod ofiarę będzie właśnie drzewo krzyża. Jest zatem krzyż symbolem ofiary. W nią wpisuje się cierpienie, ból, hańba, poniżenie, śmierć zgotowana bratu przez brata. Popatrzmy: Bóg, Wszechmogący, podjął wielkie ryzyko – obdarzył człowieka wolnością i pozostał jej wierny do tego stopnia, że pozwolił stworzeniu zanegować istnienie Stwórcy. Mamy zupełną dowolność wyboru – uwierzyć w Boga i Bogu albo Go odrzucić – On nigdy nie będzie na
nas wymuszał uznania Go i przyjęcia. Z tego przywileju skorzystała ludzkość, skazując Jezusa na śmierć.

Pusty grób
Wiele grobów odkrywa przed nami swoje tajemnice. Każdy zawiera w sobie przynajmniej wspomnienie przeszłości, jakąś pozostałość, która świadczy o istniejącym wcześniej pierwiastku życia. Jedno jest pewne. Grób świadczy o końcu, kresie życia, unicestwieniu. Stanowi on rzeczywistość, która budzi odrazę, obawę i lęk. Mimo to na wieść o opustoszałym grobie dwaj uczniowie Jezusa w wielkim pośpiechu biegną do miejsca pochówku Mistrza.

Ujrzał i uwierzył
Ofiara Jezusa, Jego śmierć i złożenie w grobie były przez Niego często przywoływane podczas nauczania. Jakkolwiek uczniom wydawały się nierealne, to Jezus zaszczepił w ich serca jeszcze coś więcej – pojęcie zmartwychwstanie. Nie rozumieli jego znaczenia, ale przebywanie z Mistrzem wystarczyło, by na widok pustego grobu zrozumieli, a nawet więcej – uwierzyli.

Tak jak realne było ofiarowanie Izaaka, śmierć Chrystusa i Jego złożenie w grobie, tak samo realne było Jego zmartwychwstanie. Ono stanowi podstawę wiary chrześcijańskiej. Czy my dziś wierzymy w zmartwychwstanie?