Dar z siebie

Istotą każdego poświęcenia jest jego dobrowolność. Konieczna jest zatem decyzja tego, kto gotów jest zrezygnować z jakiegoś dobra. Ofiara, do której jesteśmy przymuszani, staje się gwałtem na naszej wolności. Niszczy godność dziecka Bożego.
Tak jest właśnie z ofiarą z siebie samego, jaką składa Chrystus. Przez swoją dobrowolność staje się ona wzorem dla nas wszystkich. Jezus nie tak daje, jak daje świat (por. J 14, 27). W darze, którym jest Jego ofiara, nie ma kalkulacji, handlu i wzajemności. Tylko takie poświęcenie może przynieść prawdziwy pokój – ukojenie serca, którego poszukuje współczesny człowiek.
Poświęcenie jest więc konieczne, aby być szczęśliwym. Choć pozornie wydaje się to paradoksem, stanowi jednak kwintesencję powołania każdego z nas. Choć często tego nie dostrzegamy, poświęceniu innych zawdzięczamy to, jakimi jesteśmy ludźmi. Bez ofiary składanej przez bliskich i naszą społeczność, nie stalibyśmy się w pełni ludźmi na Boży obraz.
Ofiara Chrystusa stanowi wzór dla nas wszystkich. Matek i ojców poświęcających czas i energię na wychowanie swoich pociech, kapłanów i osób życia konsekrowanego, którzy przez przykład życia wskazują na najwyższe wartości.
Bez poświęcenia nie byłoby chrześcijaństwa. Gotowość do służby dla bliźnich jest darem, który wierzący w Jezusa przynoszą światu. I choć świat nie zawsze chce i potrafi go przyjąć, nie wolno nam zapominać, że czynimy to ze względu na Niego – przez Chrystusa, w Chrystusie i z Chrystusem.