Warto…

Zdanie, że człowiek ma wpisane w siebie pragnienie Boga, brzmi dziś jak swoista prowokacja w sekularyzowanej kulturze Zachodu. Wydaje się, że Bóg jest rzeczywistością, wobec której przechodzi się obojętnie, a niekiedy się z nią agresywnie wojuje. W kontrze do tych orientacji stawiam książkę o. Stanisława Klimaszewskiego MIC Bóg i wiara w przykładach i anegdotach (Wydawnictwo ProMIC, Warszawa 2010). Klimaszewski, autor alternatywny, wychodzi do nas z katechezą, która jest mozaiką historii, nauki, literatury i psychologii. Ten śmiały melanż osnuwa na kanwie Pisma św. i Tradycji. Pisarz zaprasza do dysputy świętych, teologów, duszpasterzy, polityków, naukowców i celebrytów.
To ludzkie historie są osią tej oryginalnej homilii. Autor nie uprawia abstrakcyjnej teologii, ale ilustruje ją codziennym życiem, tym samym redukuje służbistość. Jest pionierem.
To pierwsza taka pozycja o Bogu ilustrowana bogato anegdotami. Bo człowiek XXI w. przyswaja, rozumie i myśli obrazami. Klimaszewski wychodzi naprzeciw tym potrzebom i prowadzi dyskurs w postępowej formie. Odchodzi od języka iluzyjnego na rzecz popularnego, barwnego przekazu.
Głosi Ewangelię jakby za pomocą kolorowego czasopisma.
Rozpoczyna refleksje od analizy potrzeby sensu życia, przez pragnienie szukania Boga, aż do osiągnięcia stanu silnej wiary. Zatrzymuje się dłużej na dogmatach. Konfrontuje się z problemem okrucieństwa w Starym Testamencie.
Dywaguje o konieczności wybrania formy zbawienia przez haniebną śmierć krzyżową. Pisze o sądzie i życiu po śmierci, o czyśćcu i karze. Omawia tematy ekumenizmu, interpretacji Pisma św. i cudów. To wzorcowe kompendium.
Napisane lekko, łatwo i przyjemnie. Ale nie jest to zarzut, lecz atut. Wszystko po to, by znaleźć Boga, bo pragnienie Go nie rozpłynęło się w nurcie zeświecczenia. Głód Boga przejawia się stale, np. w pragnieniu określonego dobra. Nie gaśmy tego pragnienia! I do lektury.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Szklary – niepozorna miejscowość na trasie z Wrocławia do Kłodzka, tuż przed Ząbkowicami Śląskimi, 60 km od Wrocławia.
A warta uwagi, bo jeszcze kilka dekad temu była niezwykle istotna dla przemysłu zbrojeniowego z powodu kopalni niklu. Do dzisiaj wzbudza zainteresowanie poszukiwaczy chryzoprazów – dolnośląskiego zielonego złota.
Dolny Śląsk, a w szczególności Sudety i Przedgórze Sudeckie to niezwykle ciekawy pod względem geologicznym obszar Polski: rozliczne pasma górskie i masywy wulkaniczne o różnym wieku i budowie od razu wskazują, że to kraina obfitująca w bogactwo minerałów, których szczególnie dużo występuje w skałach serpentynitowych.
Z nich właśnie zbudowany jest niewielki Masyw Szklar.
Tutaj procesom przebudowy metamorficznej poddane zostały bogate w krzemionkę magmowe skały ultrazasadowe, dzięki którym pojawiły się na tym niewielkim obszarze rudy niklu, chryzoprazy i rozmaite odmiany opali.
W Szklarach chryzopraz i nikiel są ze sobą nierozerwalnie złączone. Ten pierwszy jest szlachetną odmianą chalcedonu, zabarwionego intensywnie na zielono związkami… tego drugiego. Jego nazwa wywodzi się z j. greckiego: chrysos znaczy złoto, prasinos – zielonkawy.
W czasach antycznych uważano chryzopraz za kamień zwycięstwa, a w średniowieczu miał chronić przed chorobami i czarami. Szklarskie chryzoprazy prawdziwą karierę zrobiły po wojnach śląskich, gdy król pruski Fryderyk II Wielki pokonał Austrię i przyłączył Śląsk do Prus. Legenda mówi, że jeden z jego oficerów znaleziony przez siebie w czasie I wojny śląskiej (1740–1742) chryzopraz podarował królowi. Ów, zachwycony barwą rzadkiego minerału, zlecił poszukiwanie jego złóż. A później wydobywanie.
Aby wykreować modę na śląski chryzopraz wśród możnych ówczesnego świata, Fryderyk nakazał wykonanie niewielkiej liczby tabakier ozdobionych oszlifowanymi chryzoprazami.