Ołtarz główny archikatedry wrocławskiej

Wystawa odbywa się dzięki otwartości abp. Józefa Kupnego, który wyraził zgodę na zaprezentowanie dziedzictwa Kościoła wrocławskiego w murach Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Wydarzenie zasługuje na uwagę, gdyż po raz pierwszy w powojennej historii archikatedry wrocławskiej pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela, a może również całej jej historii, prezentowana jest tak obszerna ekspozycja wyrobów złotniczych, stanowiących bogactwo materialne, kulturowe i religijne Matki kościołów Dolnego Śląska. Na wystawie możemy zobaczyć wybrane przedmioty użytku liturgicznego, począwszy od epoki gotyku aż do czasów nam współczesnych. Warto podkreślić, że prezentowane precjoza są tym bardziej cenne, że przetrwały pożogę ostatnich dni II wojny światowej. Tragedia Festung Breslau, która rozgrywała się w pierwszych dniach kwietnia, na Wielkanoc 1945 r., winna owe przedmioty unicestwić, tak jak wiele innych dóbr materialnych, które zostały w tamtych dniach bezpowrotnie zniszczone. Jednak dzięki roztropności i odważnym decyzjom ówczesnych władz kościelnych, związanych z zabezpieczeniem skarbów wrocławskiej archikatedry jeszcze przed wojennym dramatem, większość z nich ocalała. Są świadectwem wiary pokoleń ludzi Kościoła, którzy zlecali wykonanie potrzebnych przedmiotów na użytek obrzędów liturgicznych katedry.
Skarbiec archikatedry wrocławskiej nie stanowi jedynie zbioru muzealnego, pamiątek z przeszłości, ale jest miejscem żywym, które powiększa swoje zbiory, potrzebne i będące ciągle w użyciu podczas celebrowania kultu Bożego.

Szafa ołtarza, jak również wnęki bocznych skrzydeł zostały obramowane ażurowymi ornamentami roślinnymi, wykonanymi ze srebra i złoconymi.
W dolnej części szafy umieszczono napis mówiący o fundacji ołtarza, wykonanego ze szczerego srebra, przez biskupa Jerina, aby „jego miłości do Boga i szczodrobliwości dla Kościoła pomnik stanowił”. Po pierwszym zamknięciu szafy ołtarzowej ukazywało się osiem kwater malarskich przedstawiających sceny dotyczące życia i działalności św. Jana Chrzciciela. Są to następujące sceny:
1. Zwiastowanie Zachariaszowi poczęcia i narodzenia św. Jana Chrzciciela,
2. Nawiedzenie św. Elżbiety przez Maryję, Matkę Jezusa,
3. Obrzezanie i nadanie imienia Janowi,
4. Wysłannicy faryzeuszów i saduceuszów u Jana,
5. Chrzest Jezusa,
6. Wskazanie Jana na Chrystusa,
7. Jan upominający Heroda,
8. Męczeństwo Jana Chrzciciela.
Po drugim zamknięciu można zobaczyć cztery kwatery ukazujące malarskie przedstawienia Ojców Kościoła Zachodniego:
1) św. Grzegorza Wielkiego,
2) św. Hieronima,
3) św. Ambrożego,
4) św. Augustyna.
W prezbiterium, po lewej stronie, bp Andreas von Jerin kazał w 1591 r. umieścić swoje epitafium w stylu renesansowym z profilowanym popiersiem, tak jakby biskup spoglądał na ufundowane przez siebie dzieło. Dziś trwa renowacja i rekonstrukcja niezwykle wartościowego pomnika nagrobnego bp. Jerina.

Losy wojenne ołtarza
Ołtarz ucierpiał pierwszy raz podczas wojny 30-letniej, kiedy w 1632 r. Ostrów Tumski został opanowany przez wojska szwedzkie, które splądrowały i ograbiły katedrę. Udało się jednak wcześniej zabezpieczyć i uchronić srebrne rzeźby. Łupem padły srebrne blachy, stanowiące tło dla figur.
Niestety nie zachowała się żadna ich dokumentacja. W 1650 r. renowacji ołtarza podjął się siostrzeniec fundatora kanonik Philip Jacob von Jerin. Miejsce srebrnego tła zostało zastąpione przez barwny aksamit. W XIX w. dokonano kolejnych renowacji. W 1934 r. wykonano ostatnią kompleksową konserwację ołtarza.
Ołtarz ten znajdował się we wnętrzu archikatedry wrocławskiej do 1945 r., kiedy to został złożony, zabezpieczony i ukryty przed pożogą wojenną. Był zatem w archikatedrze wrocławskiej 350 lat. Niestety, po odbudowaniu katedry już nie wrócił na swoje miejsce. Srebrne figury i ozdobne blachy po II wojnie światowej zostały złożone w katedralnym Skarbcu, a tablice z malowidłami trafiły do kościoła w Szamotułach, skąd powróciły do Wrocławia w 1965 r. dzięki staraniom kard. Bolesława Kominka i bp. Wincentego Urbana. Trafiły one do Muzeum Archidiecezjalnego.