Moja niedziela

Na prośbę apostołów: „Dodaj nam wiary” (Łk 17, 5), Jezus zdaje się wskazywać, że jej źródło leży w postawie pokory wobec Boga i drugiego człowieka.
Wiara kształtuje się w prostocie codzienności – nie osiąga się jej poprzez jakiś nadzwyczajny wysiłek obliczony na spektakularny sukces, ale raczej nabywa poprzez czuwanie nad własnym sercem, by nie utraciło wrażliwości na Boga i ludzi.
Tak ukształtowana wiara, w zewnętrznej ocenie mała (jak ziarnko gorczycy), kryje w sobie ogromny potencjał. Nie trzeba wiele – nasze chrześcijańskie życie karmi się nawet najmniejszymi gestami.

Czytając Biblię, można odnieść wrażenie, że Pan Bóg lubi wdowy, ma do nich słabość. Wdowa to kobieta, która straciła męża i która w pewnym sensie (zwłaszcza w biblijnym kontekście kulturowym) w konsekwencji straciła wszystko. Biblijne wdowy są najczęściej ubogie, ale jednocześnie hojne – materialnie i duchowo. Całkowicie zdają się na łaskę Boga.
Przypowieść o niesprawiedliwym sędzim obrazuje skuteczność wytrwałej modlitwy. Bóg – z innych motywów i w innej mierze niż zły sędzia – jest stale obecny przy duchowych wdowach.
Czy jednak „Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie” (Łk 18, 8)? Bóg oczekuje od nas wiary wdowy, a także ufności wdowy, hojności wdowy oraz wytrwałości wdowy. Bez kompromisów. Bez zabezpieczania się gdzie indziej.