Spotkanie gotyku z tradycją bizantyńsko-ruską

Ostatecznie był wielokrotnie modyfikowany i został zrealizowany jedynie częściowo w latach 1963–1976. Chociaż Stalony-Dobrzański i Nowosielski współtworzyli w jednej przestrzeni, to podział prac między nimi, który możemy zauważyć choćby na przykładzie katedry prawosławnej we Wrocławiu, świadczy o wzajemnej świadomości mocnych i słabych stron każdego z artystów. Nowosielski jest bardziej malarski, operuje plamą barwną i kolorem – w katedrze zajmuje się polichromią i ikonami do ikonostasu. Natomiast Stalony-Dobrzański posługuje się mocną, wyrazistą kreską, która pozwoliła mu na rozwinięcie dojrzałej wizji artystycznej w witrażu. Chociaż dla wrocławskich cerkwi wykonuje również polichromie, w których sceny figuralne przeplatane są licznymi tekstami liturgicznymi, to właśnie realizacje witrażowe wprowadzone w przestrzenie cerkiewne świadczą o jego nowatorskim podejściu do witrażownictwa, a także o świadomości funkcji, jaką ma spełniać sztuka sakralna w przestrzeni liturgicznej.
Dzieła Stalony-Dobrzańskiego
We wrocławskiej katedrze prawosławnej znajdują się trzy witraże figuratywne projektu Stalony-Dobrzańskiego. Pierwszy z nich ulokowany jest w przeszklonych trójdzielnych drzwiach pomiędzy przedsionkiem a nawą i nosi tytuł Matka Boża „Znak” oraz ewangeliści z symbolami (1964). Zrealizowano go na podstawie kartonu, który Stalony-Dobrzański zaprojektował w 1961 r., by wykonać witraż do jednego z okien cerkwi Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny w Neseberze (Bułgaria). Kolejny witraż znajduje się w bocznej kaplicy – to Ukrzyżowanie i Podwyższenie Krzyża Pańskiego (1965). Oba te przeszklenia zostały wykonane w Pracowni Witrażów Romana Ryniewicza. Trzeci, największy witraż, znajdujący się w centralnym oknie prezbiterium to Matka Boża Wielka Panagia i sceny z Jej życia. Zrealizowano go już po śmierci artysty w 1991 r. w Pracowni Witraży Krzysztofa Paczki i Andrzeja Cwilewicza, na podstawie opracowanych przez niego wcześniej kartonów witrażowych.
Stalony-Dobrzański jest także autorem polichromii wykonanych w latach 1963–1978, znajdujących się w przedsionku katedry (współpraca z Bolesławem Oleszką), na sklepieniu pod chórem oraz w bocznej kaplicy (zworniki na sklepieniu, mandorla, inskrypcje). Na początku lat 70. artysta wykonał też malowidła na zewnętrznej, południowej ścianie świątyni – wizerunek Matki Bożej Włodzimierskiej wkomponowany w półkoliście zamkniętą niszę zamurowanego otworu drzwiowego oraz przedstawienie św. Jerzego zabijającego smoka, które wypełnia obramioną, prostokątnie zamkniętą niszę. Według jego projektu w 1976 r. zrealizowano także dwie mozaiki majolikowe, zdobiące nisze w przyporach wieży. Ukazują one całopostaciowe wizerunki św. Barbary, patronki świątyni, i św. Mikołaja, patrona ulicy. Nie jest znane miejsce wykonania tych prac – prawdopodobnie artysta współpracował z pracownią ceramiczną w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Ciekawym elementem dekoracyjnym wprowadzonym przez Stalony-Dobrzańskiego do wnętrza katedry jest polichromia patronowa zdobiąca drewniane zabytkowe drzwi i szafę do przechowywania sprzętów liturgicznych. Do jej wykonania ok. 1973 r. artysta zastosował gotowe szablony, z których korzystał przy malowaniu polichromii cerkwi w Michałowie (1954–1955), a następnie cerkwi na Grabarce (1961–1963), spalonej w 1990 r. Szablony te nawiązują do wzorów zastosowanych w gotyckich średniowiecznych polichromiach drewnianych kościołów na Podhalu – w Harklowej i Łopusznej, gdzie artysta w latach 30. pracował przy konserwacji wnętrz – jak również ulokowanego nieopodal kościoła w Dębnie Podhalańskim, z patronową polichromią wpisaną na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Odkryte zabytkowe motywy ze średniowiecznych gotyckich polichromii artysta przeniósł na Podlasie, a następnie do stolicy Dolnego Śląska, by wykorzystać je jako element dekoracji wnętrza.