Rzadkie zjawisko?

Niewdzięczność pojawia się wielokrotnie na kartach Pisma Świętego. Jak czytamy w Ewangelii św. Łukasza, w drodze do Jerozolimy, na pograniczu Samarii i Galilei Jezus uzdrowił dziesięciu napotkanych trędowatych, którzy błagali Go o litość. Ale tylko jeden, Samarytanin, wrócił. Chwaląc Boga, upadł na twarz i dziękował Jezusowi za uzdrowienie. Pozostali, przypuszczalnie Galilejczycy, błyskawicznie zapomnieli o łasce, której dostąpili, i poszli dalej swoją drogą. Nie odczuwali potrzeby wyrażenia wdzięczności. Dziewięciu na dziesięciu uzdrowionych. Nieraz zastanawiałam się, ilu w tłumie wykrzykujących przed Piłatem: „Na krzyż z Nim!”, było uzdrowionych, uwolnionych od złych duchów czy nakarmionych przez Jezusa. Pewnie niejeden.
Od mojego śp. Ojca nieraz słyszałam: „Gdy uczynisz komuś coś dobrego, możesz spodziewać się, że obdarowany cię skrzywdzi. Ciesz się, gdy tego nie zrobi, na wdzięczność nie licz nigdy. Ale mimo to nie zrażaj się i pomagaj ludziom, jeśli możesz”. Życie nieraz potwierdziło, że miał rację.
Wydaje się to niedorzeczne, sprzeczne nie tylko z elementarnym poczuciem sprawiedliwości, lecz także z jakąkolwiek racjonalnością. Jest jednak psychologicznie uzasadnione, że człowiek wypiera to, iż coś komuś zawdzięcza, woli mieć przekonanie, że sukces, powodzenie, osiągnięcia to wyłącznie jego zasługa. Chce jak najszybciej zapomnieć o czyjejś pomocy i dlatego dobrodziej, który swoją osobą przypomina o przysłudze, staje się automatycznie jego wrogiem.