Prosta sprawa: wdzięczność

Nie umiałem się z tym pogodzić. To miejsce jest życiem. Życiem nadzieją, która zbliża nas do wieczności. Pyta Pani o starszych. Mogą mieć piękny czas, ale wiele zależy od nas. Jak my ich przyjmiemy, jaką troską ich otoczymy, ale też jaką wolność im damy”.
I dalej: „Czcij ojca swego i matkę swoją. Co to oznacza? O czym jest to przykazanie? O bezwzględnym posłuszeństwie? Nawet jeśli się nie zgadzamy, spójrzmy na tego człowieka, który jest nam dany, z życzliwością. Nie wiem, jak można krzyknąć na mamę staruszkę czy na ojca staruszka. Z drugiej strony wiem, że ludzie są w różnym stanie psychicznym. Dla kogoś ta sytuacja może być trudna, może jej nie wytrzymywać. Wiem o doświadczeniu dzieci starszych rodziców…
Trzeba dobrze przygotować się do życia. Pamiętać o tym, co jest ważne. Czasem patrzę za okno, na zewnątrz, gdzie ludzie są ciągle w biegu. Jest mi ich momentami żal. Tutaj mamy czas na modlitwę, doświadczenie Bożej obecności. Rozmawiamy długo. Siedzimy przy stole, a gdy ktoś wstaje, czeka na niego różaniec, chwila w samotności, widok na niebo usiane gwiazdami.
Wiem, że czasem ludzie tęsknią za samotnością. Tą dobrą, w której jest czas na bycie w ciszy. Ze sobą, z Panem Bogiem. Tu mamy ten dar i dla mnie to błogosławieństwo. Czasem przysiądę gdzieś wieczorem. Mam czas pomyśleć o dniu, który był, który jutro nadejdzie”.
Co jest najważniejsze? Słyszę odpowiedź: „Żeby ten drugi człowiek, który jest ze mną, koło mnie, miał pewność, że jeżeli jego ręka nie zadziała, to moja zadziała. I jeżeli on nie będzie czegoś mógł, to ja to zrobię.
Jako ludzie wierzący jesteśmy jednym wielkim wyrazem nadziei. Widzę tutaj, jak wielu ludzi jest Bogu wdzięcznych za księży, których dał nam na naszej drodze. Dziękujemy za trud wiary, za świadectwo miłości, dziękujemy za wytrwałą nadzieję”.
Poruszenie kolejne
Jak nauczyć się wdzięczności? Zastanawiam się sama. Dzienniki wdzięczności, nauka nawyków? Podobno wystarczy 21 dni.
Słyszę: „Pamiętam, jak byłem chłopcem, na początku lat 60. Mama kupiła mi sweter. Bardzo modny, z kołami olimpijskimi. Podobał mi się! Tato podszedł i zapytał: «Podziękowałeś? Podziękuj». Proste sprawy. W moim domu dwie frazy były na porządku dziennym: «dzień dobry» i «dziękuję». To nie są magiczne słowa, lecz proste słowa o wielkim znaczeniu. Słowa, które otwierają”.
I jeszcze jedno poruszenie
Nie poddaję się i pytam dalej: „Może ta wdzięczność to trochę naiwność? Może bycie wdzięcznym w takich trudnych sytuacjach to po prostu niewidzenie? Zamykanie oczu?”.
Mocno wybrzmiewa biblijne zdanie: „W każdym położeniu dziękujcie” (1 Tes 5, 18). Słyszę też, że wdzięczność otwiera bramę do nieba. Pogłaskanie w dzieciństwie, przytulenie uczy miłości. Uczy tego, żeby widzieć dobro. Żeby mieć w sobie ten azymut na dobro.
Słyszę również: „Słowo «dziękuję» ma czasem charakter bardzo uprzedzający. Zdarza mi się komuś podziękować, zanim coś się wydarzy. Proszę mi wierzyć, widziałem wielokrotnie, jak to zmieniało serca ludzi. Czasem ma miejsce jakaś nerwowa sytuacja, trud. Wtedy «dziękuję» jest jak błogosławieństwo. Gasi pożary w drugim człowieku i daje niesamowite poczucie bezpieczeństwa”.
„Odwiedzają nas. Czasem mówią, że lepszego proboszcza od tego czy tamtego księdza dotąd nie było. Mamy wspólną pamięć i wspólną perspektywę wieczności.
Śmierć? Przeżywamy ją zupełnie inaczej. Siedzimy, rozmawiamy, wspominamy rzeczy, których doświadczaliśmy wspólnie. Proszę sobie przypomnieć odchodzenie św. Jana Pawła II, kiedy w pewnym momencie mówił: «Pozwólcie mi odejść». Szkoda, że tak mało myślimy o odchodzeniu w naszej codzienności – to inaczej ustawiałoby nasze życie. Dzisiaj widzę to wyraźnie. Wdzięczność i miłość.
Dzisiaj to mocno wybrzmiało. Miłość do siebie. Jak mogę być sobie światem? Co znaczy kapłan bez parafian? Bez ludzi. Nic. Byłem wyświęcony po to, żeby służyć swoim braciom i siostrom. Wzajemnie sobie służymy, niesiemy nasze powołania do nieba. Są rzeczy ostateczne”.
I poruszenia poruszające
„Jeżeli zechcę zobaczyć Panią naprawdę, zobaczę kogoś najpiękniejszego, stworzonego przez Boga, ale jeżeli nie będę chciał Pani zobaczyć, to będę obrażony, będę widział inaczej”.
Dalej słyszę: „Modlimy się tutaj. Czytamy. Rozmawiamy. Spacerujemy. Jest wśród nas trochę dusz artystycznych. Czytamy swoje wiersze.
Czy czujemy lęk przed odchodzeniem? Jesteśmy bardzo spokojni o odchodzenie. Księża są pięknie przygotowani na spotkanie z Panem Bogiem. Nie spotkałem takiej sytuacji, w której miałbym jakieś poważne wątpliwości. Nie spotkałem.
Proszę pomyśleć, jakie to musi być piękno, które nam, wierzącym, zostało obiecane: ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, co Pan tu przygotował tym, którzy Go słuchają. Nic więcej. Nic”.
Tyle
Słyszę: „Czuję, jakbyśmy się znali lata”. Dziękuję. Mnie się również dobrze rozmawiało.
Słońce na twarzy. „A jak mąż ma na imię? Dzieci?”. Po czym sama wpraszam się na kawę. „Jak będę następnym razem, na pewno” – obiecuję. „Zapraszam, zawsze”.
To opowieść fragmentaryczna, niezredagowana. Przytoczone wypowiedzi to nie dokładne cytaty, nie zapisana rozmowa, lecz to, co wychwyciło moje serce. Zgodnie z wolą rozmówcy.