Cebula zwyczajna

WBiblii cebula wymieniona jest w Księdze Liczb (11, 5). Dowiadujemy się z niej, że Izraelici podczas ucieczki z Egiptu do Ziemi Obiecanej bardzo tęsknili m.in. właśnie za tym warzywem, którego nie mieli na pustyni. Świadczy to o tym, że było ono wówczas w Egipcie uprawiane, popularne i cenione. Wykopaliska i starożytne malowidła na płaskorzeźbach dowodzą, że roślina ta na pewno była hodowana w starożytnym Egipcie co najmniej 4000 lat przed Chr. Wiemy też, że podczas budowy piramidy Cheopsa cebulę spożywali budowniczy, a na jej zakup wydano 1600 talentów, co wówczas było bardzo dużą kwotą. Szczególną popularnością cieszyła się ona również na obszarze Azji Południowo-Zachodniej oraz Środkowej, zwłaszcza w Persji, gdzie uprawiano ją do celów typowo spożywczych od co najmniej 5000 lat przed Chr. Dopiero później trafiła ona do Egiptu i Grecji.
Obecnie cebula należy do grupy warzyw podstawowych, występujących na całym świecie. Często spożywana jest zarówno na surowo, jak i stanowi składnik dań gotowanych. Kuchnie wielu regionów świata opierają swoje dania na dodatku cebuli jako podstawowej jarzynie. W Polsce pojawiła się ona prawdopodobnie w XII w., jednak nie była ona wówczas aż tak popularna jak dziś – obecnie cebula jest uprawiana na prawie 30 tys. ha, co plasuje nasz kraj pod tym względem na pierwszym miejscu w Europie.
O cennych właściwościach leczniczych cebuli można przeczytać m.in. w rosyjskim ludowym zielniku z XIX w., gdzie opisano także jej zastosowanie jako środka zapobiegającego „najbardziej zaraźliwym chorobom i morowemu powietrzu”. Cebula jest bogata zwłaszcza w witaminę C, która jest bardzo ważna dla układu odpornościowego, dlatego kiedyś stosowano ją w celu zapobiegania szkorbutowi.