Papieska Światowa Sieć Modlitwy

W lutym papież Franciszek zachęca nas do modlitwy w intencji powołań do służby kapłańskiej i zakonnej. Warto zwrócić uwagę, że intencja ta jest szczegółowo doprecyzowana. Dotyczy bowiem ludzi młodych, którzy odkrywają w swoim sercu powołanie do służby Bożej, aby byli przez wspólnotę Kościoła właściwie przyjęci. Wspólnota ta to zgromadzenie ludzi wierzących w Chrystusa, którzy przez wspólnie uczestnictwo w sakramentach dążą do zbawienia. Głową tego żywego organizmu jest sam Chrystus, a wierzący są Jego członkami. Zatem Kościół to nasza wspólna sprawa i każdy z nas, wierzących, jest za tę wspólnotę odpowiedzialny. Dotyczy to również kwestii troski o powołania, które są darem dla całego Kościoła, dla jego życia i misji. Tę prawdę podkreślił Sobór Watykański II w dekrecie o formacji kapłańskiej Optatam totius (nr 2) w 1965 r.: „Obowiązek budzenia powołań odnosi się do całej wspólnoty chrześcijańskiej; powinna go ona realizować przede wszystkim przez w pełni chrześcijańskie życie”.
Uważam, że bardzo ważne jest, aby w tej otwartości wspólnoty uwzględniać różne szlachetne pragnienia młodych, ale także ich wątpliwości. Dziś chyba jeszcze bardziej musimy zdać sobie sprawę z tego, że wielorakie dylematy, trudności, a także lęki młodych ludzi mogą ostatecznie wpłynąć na ich odpowiedź daną Bogu, który powołuje. Dlatego potrzebują oni wsparcia wspólnoty w odkrywaniu i umacnianiu swojego życiowego powołania. To wsparcie powinno uwzględniać całego człowieka, czyli jego sferę duchową, fizyczną i psychiczną.
Dekret o formacji kapłańskiej uświadamia nam, jak ważne jest świadectwo życia każdej osoby wierzącej. Ta prawda jest cały czas aktualna i oprócz modlitwy stanowi fundament troski o powołania i otwartości na młodych. Święty Paweł VI napisał w adhortacji apostolskiej Evangelii nuntiandi: „człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków aniżeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami” (nr 41). Bardzo ciekawe jest, że ojcowie soborowi na pierwszym miejscu wymieniają rodziny chrześcijańskie, które ożywione duchem wiary, miłości i pobożności stwarzają warunki sprzyjające budzeniu się powołań i ich umacnianiu. Podkreślają, że taka rodzina jest jakby pierwszym seminarium. Zatem należy otaczać duszpasterską troską rodziny i dbać o ich duchową formację.
Dalej dokument podkreśla ważne zadanie parafii, która również ma pełnić funkcję pierwszego seminarium. Uważam, że każda parafia powinna mieć konkretną ofertę duszpasterską skierowaną do dzieci i młodzieży. Trzeba w tym zakresie próbować różnych metod duszpasterskich, korzystać z nowoczesnych form komunikacji i organizacji oraz nie zrażać się przeciwnościami.