Moja Niedziela

Nasze życie przypomina jezioro, na które wiele razy trzeba odważnie wypłynąć. Prawdziwa wiara wiąże się z wypływaniem na głębię. Prawdziwa wiara to podejmowanie ryzyka.
Można nie potrafić przezwyciężyć tej niepewności, która wiąże się z pozostawieniem dobrze oswojonego brzegu, i poruszać się tylko wzdłuż linii brzegowej. Ale wtedy życie nie jest ani ciekawe, ani głębokie, ani owocne: nie jest Boże. Mentalność, która zadowala się tym, co już poznane, która chce wszystko nadmiernie kontrolować, nie wychodzi ze strefy komfortu i nie otwiera się na nieznane, to nie jest mentalność chrześcijanina.
W życiu wierzących konieczne jest zaufanie do Jezusa. Potrzebne jest przekonanie, że naszym życiem kieruje On sam, że On prowadzi nas na głębię, w nieznane, tam, gdzie już niewiele zależy od nas samych. Tam właśnie jest miejsce na Jego łaskę. Tam dzieją się cuda. Tam, gdzie pozostaje pokora i zaufanie.

„Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 36). Nie po to, aby coś otrzymać, ale po to, aby naśladować Ojca, który dzieli się swoim życiem i jest „dobry dla niewdzięcznych i złych” (Łk 6, 35).
Kochać nieprzyjaciół, błogosławić, przebaczać i dobrze czynić tym, którzy nam czynią źle – to czyny na miarę dzieci Bożych.
Przykazaniu miłości bliźniego Jezus nie wytyczył żadnych granic: wzorem miłości dla człowieka jest miłość Boga. Przykazanie miłości – którego wypełnianie wymaga przekraczania tego, co sprawiedliwe, policzalne, a nawet racjonalne – otwiera nas na pełnię chrześcijańskiego życia.