Św. Karol Boromeusz

Urodził się 2 października 1538 r. na zamku w Aronie, w rodzinie arystokratycznej. W wieku 7 lat został przeznaczony do stanu duchownego. Jako dwunastolatek został mianowany opatem w rodzinnej miejscowości. Kilka lat później rozpoczął studia w Pawii, gdzie zdobył podwójny doktorat z prawa kościelnego i cywilnego (1559).
Również w 1559 r. brat jego matki, Giovanni Angelo de Medici, został papieżem i przyjął imię Pius IV. Wezwał on Karola do Rzymu i ustanowił go protonotariuszem apostolskim i referentem w sygnaturze, wkrótce przyznając mu kolejne godności. W następnym roku został mianowany kardynałem i administratorem archidiecezji mediolańskiej, choć święcenia kapłańskie i biskupie przyjął dopiero w 1563 r. Przyznane mu urzędy, w szczególności funkcja sekretarza stanu, uczyniły go pierwszą osobą w Kurii Rzymskiej po papieżu.
Kardynał Boromeusz dochody ze swych licznych urzędów i tytułów przeznaczał na cele dobroczynne, a sam żył ubogo. Swoją pozycję wykorzystywał do wprowadzania reform Soboru Trydenckiego, którego trzecią fazę sam organizował, a także do porządkowania Kurii Rzymskiej i ograniczania nadużyć.
Zakończenie Soboru Trydenckiego, który trwał aż 18 lat (1545–1563), uważa się za zasługę właśnie Karola Boromeusza. W reakcji na ruch reformacyjny na soborze dyskutowano o prawdach wiary, nakazano biskupom i kapłanom rezydować w swoich diecezjach i parafiach; a także wprowadzono regularne wizytacje kanoniczne oraz obowiązek zwoływania synodów. Ograniczono kumulację urzędów i godności kościelnych oraz nakazano tworzenie seminariów duchownych. Wprowadzono cenzurę kościelną, w tym indeks ksiąg zakazanych. Postanowiono o utworzeniu katechizmu, ujednoliconego mszału i brewiarza, a także nakazano prowadzenie ksiąg metrykalnych.
W 1564 r. Karol Boromeusz założył w Mediolanie wyższe seminarium duchowne – jedno z pierwszych na świecie. Gdy przejął faktycznie funkcję ordynariusza, zajął się odnową diecezji, w której rezydował od 1567 r. W duchu Soboru Trydenckiego wizytował parafie na jej terenie, organizował synody diecezjalne i prowincjonalne. Szerzył edukację: popierał Bractwo Nauki Chrześcijańskiej, zajmujące się katechizacją dzieci, założył przy uniwersytecie w Pawii osobne kolegium dla ubogiej młodzieży, zaś w Mediolanie – wyższą szkołę filozofii i teologii, a także szkołę i kolegium dla młodzieży szlacheckiej. Wspierał i reformował również zakony, a także tworzył przytułki dla ubogich i sierot. Gdy w 1582 r. przeprowadzono reformę mszału i brewiarza, udało mu się zachować w diecezji obrządek ambrozjański, który uformował się tam ok. IV w.
Podczas powtarzających się epidemii nakazał rozdać żywność ubogim i zorganizował dalsze wsparcie.