Powroty do Boga, powroty do Kościoła

Obserwując nasze społeczeństwo, które w ostatnich latach „odkryło” możliwość oficjalnych apostazji, przyznamy, że od długiego już czasu miała ona formę ukrytą, „pełzającą”, zanim stała się „rodzimym «produktem » kulturowym, który ostatnio dobrze się sprzedaje na naszym polskim podwórku” (zob. A. Bańka, „Wychowani” do apostazji). „Dlaczego właśnie dziś decyzję o apostazji podejmują ci, którzy przez lata jakoś w Kościele trwali – nawet jeśli w sposób wyłącznie formalny” – pyta autor tego artykułu. I słusznie stwierdza, że przyczyn jest wiele, jednak do tej głównej przyznać się musi niejeden z nas: wychowaliśmy ludzi do apostazji. Dodajmy: wspólnymi siłami…
Tajemnica relacji
Aby nie było zbyt abstrakcyjnie, popatrzmy na tajemnice ludzkich przyjaźni i miłości – szczególnie miłości małżeńskiej: zauroczenie, zachwyt, fascynacja, zakochanie, zjednoczenie duchowe i fizyczne, nieraz długie lata wspólnego życia, macierzyństwo, ojcostwo… I nagle: koniec?! Jak to się mogło stać? Były przecież paradne śluby, chrzty dzieci i ich pierwsze komunie św., lata katechez w szkołach (o które przecież walczyliśmy), może liturgiczna służba ołtarza, bierzmowanie, pielgrzymki, zaangażowanie we wspólnoty religijne, fascynacja Biblią. A tu raptem: „Wypisuję się z Kościoła”?
Tysiące powodów
Oczywiście, usłyszymy wtedy tysiące powodów takiej decyzji: „Winni są księża (zgorszenia)”; „Kościół/ wiara nic mi nie daje”; „Bóg nie wysłuchał moich próśb, dlatego obraziłem się na Niego”; „Miło i dobrze jest mi żyć w grzechu”; „Nikt mi nie będzie dyktował, jak mam żyć”; „W naszej klasie już wszyscy wypisali się z religii”; „Nie miałem dobrego przykładu w rodzinie”; „Najgorsi to właśnie ci, którzy chodzą do kościoła”; „Nie zgadzam się z nauczaniem papieży”; „Dajcie mi święty (?) spokój”;
„Zwykłe lenistwo”…
Zna ktoś jeszcze więcej takich tłumaczeń? Co się stało? Zabrakło fundamentu: piasek emocji, zwyczajów, tradycji nie wytrzymał próby! Dziś młodym wystarczyło nie wliczać oceny z lekcji religii do średniej ocen szkolnych, a owe lekcje umieścić na pierwszym lub ostatnim miejscu w grafiku zajęć – i już ich nasi uczniowie nie potrzebują. Wiara bez uczynków okazała się naprawdę martwa, zatem i zbędna w życiu codziennym. Konkurencja świata była zbyt przekonywająca, by upierać się przy Ewangelii, która domaga się przyjęcia krzyża, zaparcia się siebie i pójścia za Chrystusem. Powołania do służby Bożej? A komu to jeszcze potrzebne?!
Sumienie
Co prawda, sumienie może jeszcze przez jakiś czas protestować, ale ostatecznie udało się nam dorobić ideologię do grzechu („bo tak robią wszyscy”; „bo tak jest mile widziane”, „bo dostałem coś z dóbr tego świata”). Skoro nie chciałem żyć według zasad wiary, to sprowadziłem je do poziomu swego życia i wtedy okazało się, że Bóg mi wręcz przeszkadza. Teraz więc zbuduję swoją wersję „wiary” bez Kościoła – to przecież tylko moja prywatna sprawa. Nikt mnie nie będzie do niczego zmuszał, a i ja będę robił, co chcę, kiedy chcę i jak chcę.
Znajomość wiary
Dodajmy do tego ignorancję w dziedzinie znajomości podstawowych zasad wiary, zaniechanie własnego rozwoju intelektualnego na każdym poziomie swojego życia, aby bez trudu stwierdzić, że nauka Kościoła nie jest warta uwagi, a tym bardziej – zastosowania w życiu. Dodajmy jeszcze do zestawu argumentów niezliczone uzależnienia i uwikłania w grzechy (zwłaszcza gdy nie chcemy się do nich przyznać przed sobą), aby już bez przeszkód podpisać się pod stwierdzeniem: „Skoro Boga w moim życiu praktycznie już nie ma, to wszystko mi wolno”. Siedem grzechów głównych ma zresztą tak atrakcyjne opakowanie…
Kto zawinił?
Uczciwy rachunek sumienia przypomni nam wszystkim, że mogło być wiele niekonsekwencji także i w naszych postawach życiowych, które powinny potwierdzać wyznawaną wiarę.