Ojciec i nauczyciel

Ksiądz profesor Wiesław Wenz, urodzony 20 maja 1957 r. w Tarnowie, już w wieku 13 lat wyrażał wdzięczność Bogu za dar powołania. W testamencie napisał: „Ojcze Niebieski, nadszedł czas na spotkanie. Dlatego chcę podziękować za dar powołania, za to, że wezwałeś mnie, a ja nie odrzuciłem tego powołania, już od 1970 r.”. Ta rozeznana w młodości droga zaprowadziła go, po zdaniu matury w 1976 r., na studia filozoficzno- teologiczne w Instytucie Teologicznym Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Krakowie. Wspominała o tym Dorota Wenz, siostra Księdza, i wskazywała na niezachwiane postanowienie swojego nastoletniego brata. Po złożeniu ślubów świętych i przyjęciu diakonatu 24 kwietnia 1982 r. otrzymał on święcenia kapłańskie z rąk bp. Albina Małysiaka. Rozpoczął pracę duszpasterską w parafii w Iłowej, w diecezji zielonogórsko- gorzowskiej. W 1986 r. został przeniesiony do Wrocławia, do parafii św. Anny.
W latach 1990–1997 sprawował posługę duszpasterską w parafii Świętej Trójcy w Żmigrodzie, a jednocześnie rozwijał swoje zainteresowania naukowe. W 1998 r. otrzymał zgodę na inkardynację do archidiecezji wrocławskiej, co otworzyło przed nim nowe możliwości służby Kościołowi lokalnemu.
Jego zaangażowanie i kompetencje zaowocowały w 2001 r. wyznaczeniem go na stanowisko archidiecezjalnego referenta ds. życia konsekrowanego, a w 2004 r. powierzono mu funkcję wikariusza biskupiego ds. życia konsekrowanego w archidiecezji wrocławskiej. Jego posługa nie ograniczała się jednak tylko do działalności duszpasterskiej.
Naukowiec z pasją
Dorobek naukowy Księdza Profesora jest imponujący – w 1998 r. obronił doktorat z zakresu teologii prawa kanonicznego, a trzy lata później uzyskał habilitację. W 2003 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 2010 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 2001–2007 pełnił funkcję prorektora ds. naukowo-dydaktycznych Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Był wówczas odpowiedzialny m.in. za wprowadzenie na uczelni norm kształcenia według systemu bolońskiego.
Pracownicy PWT, do których też się zaliczałem, cenili go za kompetencje, poczucie humoru i znajomość człowieka. Kiedyś zapytano jedną z kandydatek na studia, dlaczego chciałaby studiować teologię. Wtedy jej oczy rozbłysły – tyle miała do powiedzenia. Ksiądz Profesor podsumował krótko: „Bez egzaltacji proszę”. Dziś to wspomnienie wywołuje uśmiech, ponieważ nie było w tych słowach chęci zbicia z tropu, tylko rzeczowe podejście i dostrzeżenie predyspozycji konkretnej osoby. Sam tego doświadczyłem jako jego student zarówno podczas zajęć, jak i wymagających egzaminów. Ksiądz Profesor wykłady obficie ilustrował konkretnymi przykładami, z którymi spotkał się w pracy w sądzie biskupim. Miał umiejętność ciekawego opowiadania o sprawach trudnych i dostosowywania języka do odbiorcy. Tu znów przypominam sobie swoje osobiste doświadczenia: z pracy jako dziennikarza w Radiu Rodzina i z przygotowań moich dzieci do I Komunii Świętej. W radiu Ksiądz był wyważony, ale nie unikał trudnych pytań i tematów. W kontaktach z dziećmi zachowywał niezwykłą delikatność i ogromną cierpliwość podczas tłumaczenia najprostszych spraw naszej wiary.
Znawca prawa kanonicznego
Osobną ścieżkę jego życia stanowiła praca jako znawcy prawa kanonicznego w Metropolitalnym Sądzie Duchownym, gdzie pełnił funkcje obrońcy węzła małżeńskiego, notariusza oraz oficjała sądowego. Był cenionym znawcą prawa wyznaniowego. Bardzo ostro i jednoznacznie wypowiadał się w kwestiach związanych z opodatkowaniem Kościoła katolickiego, duchownych i instytucji kościelnych, reagując na manipulacje dotyczące tego zagadnienia. Był w tych sprawach ekspertem, który wykazywał genezę obecnego stanu rzeczy i przypominał, że urzędy skarbowe nikogo z duchownych nie zwalniają z podatku.