Dom pod niebem pełnym cudów

Ewelina Gładysz: W internecie, wśród kilku zdjęć z pożaru waszego domu, jest jedno, na którym widać akwarelę Twojego autorstwa. Leży na pogorzelisku, nienaruszona. Opatrzona jest cytatem z Pisma Świętego: „Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony” (Mt, 7, 25). W jakich okolicznościach ją namalowałaś?
Malwina Furtan: Na początku pandemii, kiedy jeszcze nie wiedzieliśmy, co wydarzy się w ciągu najbliższych miesięcy, w kinach wyświetlano film o Małgorzacie Marii Alacoque, francuskiej mistyczce, świętej, znanej przede wszystkim z propagowania nabożeństwa ku czci Najświętszego Serca Jezusowego. Po filmie poczułam, że chcę, by nasza rodzina zawierzyła się Najświętszemu Sercu Jezusa. Tak też się stało. Jakiś czas później, po niedzielnej Mszy św., odświętnie ubrani przystąpiliśmy do naszego rodzinnego zawierzenia. Wyciągnęłam z Pisma Świętego wiekowy, już lekko zniszczony obrazek Najświętszego Serca Jezusa. Nakleiliśmy go na białą kartę, a z tyłu dołączyliśmy zawierzenie, napisane przez nas odręcznie własnymi słowami. Podczas modlitwy w naszym domu oddaliśmy się pod opiekę Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.
Jakiś czas później rozważaliśmy wraz z mężem słowa Ewangelii, które brzmiały: „Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony”. Poczułam, że chcę ten dom namalować.
Dom z akwareli jest domem zbudowanym nie na skale, tylko w skale.
Skałą jest Chrystus. W tej skale, niejako na wysokości serca, ukryty jest dom. Skała chroni ten dom. Otacza go. Wokół tej skały trwa burza. Fiolety, granaty, przenikające w czernie na obrazie, symbolizują mękę i śmierć Chrystusa, z której czerpiemy moc podczas naszych burz. Dom jest bezpieczny. Ocalony.
Co jest skałą w Waszym życiu rodzinnym? Jaki dom ta skała chroni?
Naszą skałą jest miłość Chrystusa, Jego obecność. Ta skała nas otacza i ochrania. Nieustannie chcemy się uczyć miłości, której wzór zostawił nam na kartach Ewangelii („abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”, J 13, 34), w Liście do Koryntian (Hymn o miłości). Nasz dom to również miłość. Miłość między nami, nasze bliskie więzi.
Oczywiście, czasami, w rodzinnych relacjach każdy musi odbić od swojego brzegu, miejsca, gdzie jest mu wygodnie i dobrze. W ten sposób możemy siebie ofiarować innym. Na wzór Chrystusa. Myślę, że w macierzyństwie, ojcostwie jesteśmy w sposób szczególny do tego zaproszeni.

Spełniło się Wasze marzenie. Pan Bóg wejrzał w pragnienie Waszych serc…
Ponad miarę. Nawet ludzie, których tam poznaliśmy, nasi bliscy sąsiedzi, Magda i Michał z dziećmi, stali się naszymi przyjaciółmi. Za wiele jesteśmy im wdzięczni. Czuję, że pokochaliśmy też wielu innych sąsiadów z naszej osiedlowej uliczki. Z niektórymi mieliśmy zupełnie inne poglądy, ale miłość rodzi miłość. Tak, część naszych sąsiadów wróciła do Pana Jezusa. W tych sąsiedzkich relacjach prowadziło mnie słowo z Ewangelii św. Łukasza: „Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał”.
Wspomniałaś o Ewangelii o królestwie Bożym. Ten cytat również odnajdziemy wśród Twoich prac.
Tak, to moja pierwsza akwarela, którą namalowałam wiele lat od zakończenia studiów. Ilustracja Ewangelii, którą wybraliśmy na nasz ślub. Na nowo odkryłam, jak dużo radości daje mi ten sposób tworzenia.
Od momentu, kiedy wprowadziliście się do Waszego nowego domu, minęły ponad 4 lata, gdy informowałaś bliskich w mediach społecznościowych: „W naszym domu dziś wybuchł pożar. Córeczka bardzo poparzona. Jest przewożona na oddział intensywnej terapii oparzeniowej. Nie oddycha sama. […] Bardzo prosimy o modlitwę”. Dom, o który prosiliście, został zniszczony przez pożar.
W tamtym momencie w ogóle nie myślałam o domu.
(cisza)
Wypełniła mnie przede wszystkim troska o dzieci. Byłam w domu ze starszymi dziećmi – z Julianką i Antosiem. Dwoje młodszych było od kilku dni u dziadków, o czym dziś myślę z ogromną wdzięcznością. Mąż znajdował się poza domem. Wszystko działo się bardzo szybko…
W pożarze ucierpiała Julianka…
Gdy udzielałam pomocy Juliance, schładzając jej ciało, całą sobą wiedziałam, że mam jedno zadanie na ten moment: być z nią i zapewniać ją o tym, jak bardzo ją kocham…, jak jest wspaniałą, cudowną córeczką, jak bardzo jest dzielna… Nieustannie to powtarzałam…
Przyjechała straż pożarna, opatrzyli Juliankę, a ja czułam, że odejdę od zmysłów, przeżywając jej cierpienie. Wtedy zaczęłam powtarzać w myślach: „Serce Jezusa, Serce Maryi, Serce Jezusa, Serce Maryi…”.
Byliśmy już w szpitalu. Wszyscy na nas czekali. Wjeżdżamy na oddział. Otwierają się drzwi, jedne, drugie, trzecie… Julianka zaintubowana, a we mnie nadal: „Serce Jezusa, Serce Maryi… Niepokalana Matko, powierzam Ci wszystkich tych ludzi, którzy będą się od teraz zajmowali moją córką, ich serca, ich myśli, kieruj ich decyzjami…”.
Ze szpitala przy ul. Borowskiej przeniesiono Juliankę do szpitala przy ul. Fieldorfa. Chcieliśmy z nią być, ale nie pozwolono nam zostać na noc.
W pobliżu szpitala mieszka kuzynka męża z rodziną, Ania i Maciek z dziećmi, którzy spontanicznie przyjęli nas do siebie, za co jesteśmy im bardzo wdzięczni. Nie spaliśmy tamtej nocy. Wtedy, wśród słów mojej modlitwy: „Serce Jezusa, Serce Maryi”, przyszło do mnie jeszcze jedno słowo – „Hetmanka”. Dawno go nie słyszałam, może w dzieciństwie… Wiedziałam, że chodzi o Maryję, ale nie rozumiałam go w pełni w tamtym momencie.
Następnego dnia Julianka została przewieziona do szpitala w Ostrowie Wielkopolskim. Do swojego domu przyjęli nas przyjaciele rodziców męża. Wspaniali ludzie, Magda i Grześ z dziećmi, którzy otoczyli nas ogromną miłością, pomagali nam ofiarnie pod każdym względem. Łączą nas teraz bliskie więzi, czujemy wobec nich wiele wdzięczności. Podczas jednej z rozmów pojawił się temat hetmana. Grześ wyjaśnił, kim był, jakie pełnił kiedyś funkcje, i nagle zrozumiałam: Maryja, zarządczyni ludzkimi sercami. Wtedy zobaczyłam wiele szczegółów związanych z hospitalizacją Julianki w perspektywie zarządzania przez Hetmankę. Około czwartej/piątej doby w szpitalu stan Julianki się pogorszył. Miała poparzone drogi oddechowe. Pojawiło się zagrożenie sepsą. Lekarze zapewniali, że zrobili wszystko, co mogli. Magda i Grześ, u których nocowaliśmy, oddali nam do dyspozycji swój salon, w którym w centralnym miejscu jest zawieszony obraz Jezu, ufam Tobie. W nocy, gdy nie mogłam spać, klęczałam przed tym obrazem: „Cała nadzieja u Twoich stóp…”.