Przypominamy sobie

Mogliśmy już o tym zapomnieć, gdyż mamy luty, a ostatnie presynodalne spotkania odbyły się w grudniu minionego roku – i to z dużymi trudnościami, co było widać na spotkaniach w rejonach. Niezbędna jest więc kolejna porcja zaangażowania, które rodzi się z przekonania, że potrzebujemy nawrócenia i odnowy, a synod jest dobrą do tego drogą. Początkowy entuzjazm mógł się wypalić i przyszedł kryzys. Postarajmy się, aby trzecim krokiem była nie rezygnacja, lecz wierność.
W lutym wracamy do spotkań zespołów w parafiach oraz w rejonach. Na spotkania składa się lektura kolejnych listów do Kościołów z Apokalipsy św. Jana (w grudniu czytaliśmy list do Tiatyry, do omówienia zostaną więc jeszcze listy do Sardes, Filadelfii i Laodycei) oraz rozeznawanie trzech przestrzeni naszego nawrócenia: komunii, formacji i misji. Wyzwaniem jest tu konieczność osobistego przygotowania do spotkania – jeśli tego zabraknie, to będzie trudno o dobre owoce. W rejonach odbędą się jeszcze dwa spotkania (w lutym i w kwietniu).
Owocem prac każdego zespołu będzie podsumowanie (należy je wysłać do sekretariatu synodu do 8 kwietnia 2024). Z tych materiałów powstanie jedna synteza. Będzie ona podpowiedzią dla Księdza Arcybiskupa, w jakich obszarach mają powstać komisje synodalne.
Od presynodu do synodu
Synod zostanie otwarty w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego (19 maja 2024). Zespoły presynodalne staną się synodalnymi, lecz dalej będą miejscem słuchania słowa Bożego. Zostaną one zaproszone do dialogu z komisjami synodalnymi, które otrzymają zadanie pracy nad ostatecznymi wnioskami. Kalendarz będzie już mniej intensywny, pojawią się za to pewno żywsze rozmowy o tematach, którymi komisje będą się zajmowały. Po wakacjach powinny rozpocząć się prace poszczególnych komisji, jesienią pierwsze ich wyniki zostaną przekazane do zapoznania się parafialnym zespołom synodalnym.
Zaleta młodzieży
Z minionych spraw warto podkreślić pierwsze spotkanie młodzieżowego zespołu presynodalnego. Tworzą go uczniowie ze szkół średnich. Mają oni coś, czego nie mają starsi i co jest skarbem – nie mogą narzekać, że kiedyś to było lepiej, z natury dążą do rozwiązań, nie wchodząc w sentymenty i nostalgię. Nie mają przeszłości, lecz przyszłość. Wiemy, że osoby starsze patrzą inaczej – chętnie odnoszą się do przeszłości.