List do Kościoła w Filadelfii

Klucze władzy nad śmiercią otrzymał Eliasz, gdy wskrzesił zmarłego syna wdowy z Sarepty (1 Krl 17, 21-23), oraz Elizeusz, który przywrócił do życia syna Szunamitki (2 Krl 4, 34-36). Prorocy władzę tę otrzymali na określony czas, a nadzieję wyzwolenia z Szeolu (krainy zmarłych) według tradycji miał przynieść dopiero Mesjasz. Wspólnocie w Filadelfii objawiona jest prawda, że nadzieje poprzednich pokoleń realizują się w Jezusie. Określenie „klucz Dawida” odnosi się do proroctwa Izajasza (22, 22), w którym przepowiedziane jest posłannictwo Eliakima. Ten po otrzymaniu kluczy posiadał władzę w królestwie Dawida. Teraz stał się typem Chrystusa. Termin „dom Dawida” z proroctwa Izajasza oznacza królestwo założone przez Chrystusa, które obejmuje wszystkich sprawiedliwych zaproszonych do zbawienia, także z przestrzeni Szeolu. Klucz, który posiada Chrystus, otwiera bramę królestwa Bożego, które swoją pełnię osiągnie w gronie zbawionych. Zatem Chrystus posiada władzę nad całym kosmosem, która obejmuje także Szeol, czyli krainę zmarłych, oraz świat, w którym uobecnia się Kościół, i niebo, będące kresem wędrówki dla zbawionych. Nawiązanie do „otwartych drzwi” może być subtelną aluzją do określenia „brama frygijska” – otwierała ona miasto na otaczający ją świat, a teraz dzięki Chrystusowi została otwarta przestrzeń zbawienia. Określenie wspólnoty jako posiadającej małą moc może sugerować, że była to nieduża grupa wyznawców Chrystusa. Jednak to oni mają rację, a nie ci, którzy nazywają się Żydami i prawdopodobnie wykluczyli ich z Synagogi. Drogi wiary między Synagogą i Kościołem boleśnie się rozchodzą, a wielu wyznawców Chrystusa spotyka prześladowanie. Wspólnota otrzymuje obietnicę, że jeśli wytrwa w nauce Chrystusa, to ci, którzy się wahają, przyjdą i uznają w Chrystusie Zbawiciela, wyrażając to symbolicznie gestem upadku na twarz. Proroctwo może opierać się na fragmencie z Księgi Izajasza: „i padną do twoich stóp wszyscy, co tobą wzgardzili” (60, 14). Kościół w Filadelfii otrzymuje pochwałę za wierność nauce apostolskiej i nadzieję, że wspólnota powiększy się o niezdecydowanych lub nawet dotychczasowych wrogów.
Czas próby, mający przyjść na cały obszar zamieszkały, może być zapowiedzią prześladowań Żydów, które spadły na nich po nieudanym powstaniu – doprowadziło ono do zburzenia przez Rzymian świątyni w Jerozolimie w 70 r. po Chr. Jeśli chrześcijanie nie włączą się w nacjonalistyczne przedsięwzięcia skrajnych grup żydowskich, zostaną zachowani od próby. Może to być również aluzja do wybuchu Wezuwiusza w 79 r. po Chr., który był poprzedzony wieloma trzęsieniami ziemi. Niewykluczone, że autor miał na myśli obydwa wydarzenia łącznie: zburzenie świątyni w Jerozolimie, które dotknęło Żydów, i wybuch Wezuwiusza, który wpłynął na pogan. Zachęta: „trzymaj co masz, by nikt twego wieńca nie zabrał”, nawiązuje do zawodów sportowych, gdzie po dyskwalifikacji zabierano zwycięzcy wieniec. Chrześcijanie już zwyciężyli, ponieważ uwierzyli w Chrystusa, jednak ewentualne zejście z tej drogi sprawi, że zostaną zdyskwalifikowani i utracą nagrodę obiecaną przez Chrystusa.
Filar to symbol wyjęty z obrazu świątyni w Jerozolimie i przeniesiony na symboliczną świątynię w niebie, gdzie wierni będą jak kolumny nowego sanktuarium, czyli będą tworzyli wspólnotę z Bogiem Chrystusem, w którym dostępujemy zbawienia. Idea nowego imienia może nawiązywać do obrazu świątyni jerozolimskiej, gdzie na dwóch miedzianych filarach przy wejściu wypisane były imiona święte. Tym Nowym Jeruzalem staje się Kościół, który pełnię osiągnie w rzeczywistości nieba. Nadzieja chrześcijanina powinna oderwać się od szczegółów codziennego życia i przenieść w rzeczywistość nieba.