Papieska Światowa Sieć Modlitwy

Kiedy wędrujemy w zadumie i modlitwie po cmentarzach, możemy na grobach zauważyć podstawowe informacje obok imienia i nazwiska zmarłego. Są to najczęściej daty urodzenia i śmierci, czasami tylko lata życia, nieraz jakiś wyraz bólu czy żalu po zmarłej osobie. Narodziny i śmierć to dwa krańcowe wydarzenia w życiu człowieka, na które nie mamy wpływu. Jednak do odejścia można się przygotować, zwłaszcza w terminalnej fazie swojego życia. Papieska intencja na miesiąc luty zwraca uwagę na chorych terminalnie i ich rodziny, aby otrzymali oni niezbędną opiekę i wsparcie.
Przez terminalną fazę choroby rozumie się – jak czytamy na jednym z portali – „końcową fazę życia, w której pacjent nie może oczekiwać żadnej poprawy stanu zdrowia lub leczenie przyczynowe jest nieskuteczne, a zaawansowane stadium choroby można jedynie łagodzić objawowo”. Reakcje zarówno pacjentów, jak i rodziny na wieść o krytycznym stanie zdrowia są różne. O ile rodzina chorego prędzej zdaje sobie z tego sprawę, o tyle on utrzymywany jest z reguły w nieświadomości i dopiero sam na podstawie obserwacji nasilenia objawów dochodzi do wniosku, że sytuacja jest beznadziejna. Należy też mieć na uwadze, że towarzyszenie komuś w ciężkiej chorobie jest w naszej kulturze wciąż tematem budzącym lęk i niechętnie poruszanym w rozmowie.
Dobrze więc, że medycyna coraz bardziej jest nastawiona nie tylko na wyleczenie pacjentów, lecz także na opiekę nad osobami umierającymi. Duża w tym zasługa rozwijającej się opieki hospicyjnej i medycyny paliatywnej. To wielkie zadanie edukacji w zakresie towarzyszenia umierającym, jak również wsparcia dla rodzin opiekujących się chorymi. Cicely Saunders (1918–2005), brytyjska lekarka, jest uważana za twórczynię nowoczesnej medycyny paliatywnej. W 1967 roku założyła pod Londynem pierwsze nowoczesne Hospicjum św. Krzysztofa. Pozostawiła m.in. taką myśl: „Nie możemy oczywiście dokładnie pojąć, jak czuje się człowiek umierający; śmierć jest całkowitą zagadką, dopóki człowiek się do niej nie zbliży. Chciałabym jakoś przekazać tę atmosferę, która według moich obserwacji przynosi wielką ulgę ludziom umierającym – atmosferę troskliwości, bezpieczeństwa, gościnności. Czas jest tu raczej sprawą głębokości i jakości niż długości…”. Z ruchu hospicyjnego narodziła się medycyna paliatywna.