Zróbmy coś razem dla młodzieży!

Jest dobrze! Zbyt rzadko w Kościele słyszymy takie stwierdzenie. Tym bardziej, kiedy mówimy o młodzieży i jej przyszłości w kontekście przeżywania wiary. Polska młodzież, w tym ta zamieszkująca archidiecezję wrocławską, jest najszybciej sekularyzującą się grupą. Ten problem trzeba zauważyć. Jeszcze bardziej należy jednak dostrzec fakt budzenia się konkretnych osób do ewangelizacji młodych. Czas połączyć siły i wspólnie zrobić coś dla naszej młodzieży!
Młodzież marnotrawna?
Badania nad polską młodzieżą mówią jasno, że jest to grupa z wieloma problemami. Wychowywani są w coraz bardziej świeckim, a nawet antychrześcijańskim świecie. Bóg jawi się im jako ktoś nieznany lub bardzo zły. Równocześnie bez Boga nie potrafią sobie poradzić. Nierzadko czują się samotni, niedowartościowani. W rodzinach są niewysłuchani. To niejednokrotnie relacyjni nomadowie. Wpadają w uściski dziwnych związków, często ograniczonych tylko do więzi wirtualnych. Czy te wszystkie informacje świadczą, że to już koniec? Jako chrześcijanie możemy upatrywać nadziei wszystkiego w Słowie Bożym. Tam znajdziemy opis trudnej sytuacji pewnego młodego człowieka. W Ewangelii wg św. Łukasza czytamy dobrze znaną nam przypowieść o Synu Marnotrawnym (Łk 15). Finał tej biblijnej opowieści może stać się ważną inspiracją dla wszystkich, którym leży na sercu wiara młodzieży. „A gdy (syn) był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go” (Łk 15, 20). To zdanie powinno stać się przewodnikiem dla zatroskanych o to konkretne pokolenie. Ewangelista pisze jasno – syn był daleko. My także musimy stanąć w prawdzie i przyznać, że młodzież jest daleko od Kościoła. Wielu młodych stoi już do Niego plecami, ale też wielu stoi z daleka i podobnie jak Syn marnotrawny zastanawia się, czy zostaną przyjęci. Postawa ojca inspiruje. Wzrusza się on głęboko na widok swojego syna i wybiega mu naprzeciw. Wielu ludzi Kościoła twierdzi: „Młodzieży nie ma. Oni są już za daleko”. Ojciec w przypowieści mógł pomyśleć podobnie, nawet widząc stojącego syna. Mimo wszystko wybiega mu naprzeciw. To dla nas wezwanie i zobowiązanie. Młodzieży trzeba wybiec naprzeciw. Ktoś musi zrobić pierwszy krok. Dzisiejsza młodzież w swoim wieloaspektowym zamknięciu często nie potrafi go wykonać, a więc inicjatywa należy do nas – ewangelizatorów młodych. Kolejnym niezwykłym gestem ojca było rzucenie się na szyję i ucałowanie swojego syna. Czułość ojca symbolizującego Boga porusza. Naszym zadaniem jest wskazywanie, że Bóg jest czuły. Młodzież przez naszą troskę i zaangażowanie powinna zobaczyć troskę i czułość samego Ojca Niebieskiego. Syn z przypowieści stał na progu swojej relacji z ojcem, powrotu do domu i zmiany swojego dotychczasowego życia. Podobnie jest współcześnie. Wielu młodych stoi na progu Kościoła, progu domu, z którego niejednokrotnie chcą uciec. W ich życiu jest wiele progów, przy których przekraczaniu potrzebują towarzyszenia.
Listopadowe przebudzenie
Patrząc na pejzaż polskiego katolicyzmu, widać przebudzenie dotyczące ewangelizacji młodzieży. Podobnie jest w archidiecezji wrocławskiej. Przy kolejnych wspólnotach powstają gałęzie młodzieżowe. W parafiach coraz częściej kładzie się nacisk na ewangelizację przy okazji przygotowań do sakramentu bierzmowania. Na horyzoncie naszego lokalnego Kościoła widać ważną potrzebę – jedności w działaniach! Niejednokrotnie osoby zaangażowane w ewangelizowanie po kilku niepowodzeniach odczuwają frustrację lub mają poczucie braku skutecznych narzędzi. Kiedy jednak spotkamy się i rozejrzymy się wokół, może się okazać, że wielu ludzi ma podobne radości i strapienia. Wspólnie możemy więcej. Na straży budowania jedności w sprawie działań dla młodych w archidiecezji wrocławskiej stoi Diecezjalne Duszpasterstwo Młodzieży.