Wieczysta Adoracja Najświętszego Sakramentu

W wizjach widziała aniołów klęczących przed Najświętszym Sakramentem obecnym w niej, a z siebie samej wychodzące złote promienie obecności Chrystusa, które miały moc oddziaływania na innych ludzi. Ona sama wyznawała: „Czułam się wtedy jakby żywym tabernakulum”. Ukryty Bóg wielokrotnie skarżył się mistykom – m.in. św. Faustynie Kowalskiej, św. Urszuli Ledóchowskiej, św. Piotrowi Julianowi Eymardowi, że jest opuszczony i zamknięty w ciemnym tabernakulum. O swoim cierpieniu z powodu opuszczania adoracji szczególnie przez kapłanów mówił wspomnianemu mnichowi benedyktyńskiemu: „Tak niewielu z nich przychodzi, by szukać Mojego Oblicza w Sakramencie Mojej Miłości i odpoczywać blisko Mojego najbardziej kochającego Serca (…). Dlaczego pozostają daleko, raniąc Moje Serce swoim zimnem, swoją obojętnością i niewdzięcznością, choć jestem gotowy przyjąć ich o każdej porze dnia i nocy w tym samym tabernakulum, w którym umieściły Mnie ich własne ręce?” Matka Mechtylda również dostrzegała ten smutek osamotnienia niekochanej Miłości: „Nie ma nikogo bardziej samotnego niż Jezus Chrystus w tabernakulum”. Trzeba więc uczyć się naśladować postawę Św. Alojzego, który odchodząc z nawiedzenia Najświętszego Sakramentu wołał, łkając: „Puść mnie, Panie, puść mnie, Panie!”, albo bł. Marii Kandydy od Eucharystii wyrażającej tęsknotę: „Oby Hostia święta trwała w moim sercu jak w monstrancji! Moja dusza drży, aby Ją posiąść na zawsze, na zawsze”.
Pisanie patrzeniem
Kiedy Mojżesz przebywał na Górze Synaj, sam Bóg wyrył Dekalog na kamiennych tablicach (Wj 32, 16); mówi się, że ikony „pisze się”, trwając na modlitwie. Natomiast na adoracji Naszego Pana wystarczy tylko być, patrzeć i trwać w Świętej Obecności. Przebywając przed Bogiem ukrytym w Hostii, On Sam w sercach adorujących Go w ciszy osób, zostawia głęboki ślad spotkania z Nim, choć nie zawsze od razu widać tego owoce. Potwierdzają to słowa z mistycznych wizji C. Rivas: „Czy myślicie, że Ja w tabernakulach i monstrancjach jestem całkowicie cichy, że nie działam, że nie oznajmiam wam, iż jestem Życiem wiecznym i świętym? Jestem tutaj po to, żeby sprawiać, abyście Mnie pragnęli”. Adoracja sprawia, że przez wpatrywanie się w Święte Oblicze adorujący staje się hostią – Jego odbiciem. Św. Paweł ujął to tak: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20). Zmienia się wnętrze adorującego i rodzi się pragnienie Laus perennis. Pan obecny w tajemniczy sposób w Niebiańskim Chlebie sprawia, że powstaje Kościół jako Ciało Chrystusa.
Wieczna lampka
Adoracja jest nie tylko wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Ona jest też wystawieniem całego człowieka na spojrzenie Boga. Sprawia, że adorujący staje się „wieczną lampką”, która ma bez przerwy świecić na cześć i chwałę Chrystusa. Żyjąc Bogiem-Człowiekiem, staje się on żywą monstrancją, w której żyje i promieniuje Jezus. Tego doświadczyła bł. Kandyda od Eucharystii: „Mówiłam Jezusowi, że u stóp każdego ołtarza stawiam moje serce jak wieczną lampkę, aby nieustannie Go adorowało, dziękowało Mu, kochało Go i wynagradzało. Zawarłam przymierze z Jezusem, na mocy którego w każdym kościele świata katolickiego, gdziekolwiek znajdowałoby się tabernakulum, gdziekolwiek przebywałby On w Sakramencie Ołtarza, moje serce będzie z Nim; by Go kochać, wielbić i wynagradzać w imieniu własnym i całego stworzenia, które Go opuszcza i nie chce Go poznać”.
Tylko godzina?
„Na godzinę adoracji, która ci przypadnie, patrz jako na godzinę rajską, idź na nią, jakbyś szedł do Nieba na boską ucztę – i niech godzina ta będzie pożądana i witana jak szczęście. Utrzymuj starannie serce swe w jej pragnieniu. Mów sobie: «Za cztery godziny, za dwie, za godzinę… udam się na posłuchanie miłości i łaski do Zbawiciela: zaprosił mnie, oczekuje, pragnie» …” – św. P.J. Eymard.